W jesienne listopadowe dni częściej odwiedzamy cmentarze, ale myśl o śmierci odsuwamy od siebie, tak jakby ona nie istniała. Tymczasem śmierć towarzyszy życiu. Każdego dnia ktoś umiera, ktoś odchodzi.

Czy człowiek umierając odchodzi naprawdę? W głębi serca wierzymy, że nie. Pozostają po nim nasze wspomnienia. Umarli mimo wszystko żyją! My przecież pamiętamy o ich radościach i smutkach, kłopotach i sukcesach. Nie zapominamy myśli, słów, lęków i miłości, które były udziałem naszych bliskich. Życie człowieka zmienia się, ale nie kończy.
1 listopada, w Uroczystość Wszystkich Świętych, oraz 2 listopada, w Dniu Zadusznym gromadzimy się na cmentarzach aby uczcić pamięć bliskich, znajomych, bezimiennych bohaterów, żołnierzy oraz ludzi zapomnianych. To czas refleksji nad życiem, nad śmiercią i przemijaniem. To czas modlitwy za dusze zmarłych z naszych rodzin, a także tych, za których nikt się już nie modli. W naszej szkole listopadowa zaduma udzieliła się wszystkim, dorosłym i dzieciom, podczas apelu pod hasłem „Śpieszmy się kochać ludzi, tak szybko odchodzą...”, który odbył się 30 października br. Apel przygotowali uczniowie klasy VII z pomocą chóru szkolnego pod kierunkiem p. Doroty Koroś. Usłyszeliśmy piękne wiersze i pieśni mówiące o jesiennej zadumie, o przemijaniu. Refleksyjny i wzruszający program przybliżył atmosferę i nastrój świąt oraz skłonił do przemyśleń na temat przemijania.