O burzliwym i tragicznym życiu Edith Piaf opowiadał film zatytułowany jak jej słynny utwór „Niczego nie żałuję”. Piosenka pod tym tytułem zakończyła koncert „Piaf po polsku”. Przed nią zabrzmiały inne słynneutwory - „Niebo nad Paryżem”, „Hymn miłości”, „Padam, padam”,  „Hamburg”, „Nocne ćmy”, „Akordeonista”,  „Tłum”, „Życie na różowo” (jako jedyny zaśpiewany w oryginale dla oddania klimatu i melodii języka), „Milord”  i „Kochankowie dnia”.                                                                                                                             

Niezwykłym walorem koncertu było wywołanie wielkiego wrażenia bardzo niewielkimi środkami. Akordeon przywołujący paryskie klimaty i pełen emocji glos Doroty Lulki – tak jak Piaf drobnej, ubranej w prostą czarną sukienkę i podkreślającej wyśpiewywana historię nerwowymi gestami – wspólnie kreśliły portrety „ślicznych sprzedajnych panien” o złotych sercach, które nie zatraciły ludzkich uczuć i wielkodusznych odruchów.